Ana van Es; de Volkskrant 18-07-2018

Sinds de Houthi-rebellen de hoofdstad van Jemen drie jaar geleden innamen wordt Sanaa belegerd. Ana van Es rijdt er door de frontlijn heen. Tussen alle verval blijkt er nog een ministerie van Toerisme te zijn. En overal worden Amerika en Israël doodgewenst.

In het Oorlogsmuseum van Sanaa is Jemen altijd de winnaar. ‘Jemen is de begraafplaats van alle aanvallers’, zegt onderluitenant Nabil Saleh al Azab. Routineus leidt hij bezoekers door dit gebouw vol vaderlands- liefde, over de talloze oorlogen die Jemen heeft uitgevochten sinds de Steentijd. Kanonnen getrokken door kamelen. Eretekenen van de ko- ningen van Mokka uit de tijd voor de islam. Maar ook een spandoek met wapenfeiten uit de oorlog van nu: 4.850 landgenoten gedood.

Dit aantal, dat trouwens te betwisten valt, is van drie jaar geleden. Voor het Oorlogsmuseum valt de laatste stand – er zijn veel meer doden – onmogelijk bij te houden. Het maakt de bezoekers niet uit. Al voor negen uur ’s ochtends stromen ze in rijen naar binnen.

Een familie uit het belegerde Hodeida volgt de rondleiding belangstel- lend. Nog maar twee weken geleden vluchtten ze uit angst voor lucht- aanvallen. Nu zijn ze hier in het Oorlogsmuseum een dagje uit. Maar als je de oude Al Azab vraagt wat hij vindt van deze oorlog die vooral Jemenieten zelf bij duizenden naar hun graf draagt, ontglipt hem in zijn toonzaal vol propaganda een woord van kritiek. Misschien ook van verdriet. ‘Deze oorlog is niet nodig. Alles is verwoest.’ Lees het hele artikel.

Zes Afrikaanse conflicten vergeten door media en politiek maandag 18 juni 2018

door Wil Higginbotham IPS

Conflict heeft miljoenen mensen in Afrika op de vlucht doen slaan. De Noorse Vluchtelingenraad (NRC) doet een oproep: “Deze mensen worden te vaak vergeten, zowel door de politiek als door de media”.
De boodschap van de NRC werd gelanceerd in het kader van de publicatie van hun jaarlijkse lijst van meest verwaarloosde crises die ertoe leiden dat getroffenen ontheemd geraken.
“Het is een triest patroon dat we opnieuw zien dat de crises op het Afrikaanse continent zelden de mediakoppen halen of op de agenda’s van het buitenlands beleid komen voor het te laat is”, zegt secretaris-generaal van de Noorse Vluchtelingenraad Jan Egeland.

Zes Afrikaanse crises

Uit de resultaten van dit jaar blijkt dat zes van de tien meest verwaarloosde conflicten zich situeren in Afrika. De Democratische Republiek Congo (DRC) – waar jarenlange burgeroorlog meer dan vijf miljoen mensen heeft verdreven – staat bovenaan de lijst.
De top vijf wordt vervolledigd door Zuid-Soedan, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Burundi en Ethiopië.   “Wij – het Westen – zijn goed in een oogje dichtknijpen als er weinig geopolitieke belangen voor ons inzitten”, zegt NRC-woordvoerder Tiril Skarstein.

Politiek gewin

“De landen op de lijst worden vaak als minder belangrijk beschouwd op strategisch vlak. Daarom is er geen internationaal belang bij het vinden van een oplossing”, zegt ze. Skarstein legt uit dat in sommige landen het tegenovergestelde waar is. Daar zijn veel actoren met tegenstrijdige politieke belangen die deelnemen aan het conflict. “Dat is bijvoorbeeld het geval voor Jemen en Palestina, waar politiek gewin voor het leven van burgers komt te staan.” Het gebrek aan politieke wil om tot een oplossing te komen is een van de drie criteria waarop een crisis wordt gemeten en uiteindelijk de lijst van de NRC haalt.

Media

Volgens de NRC is de toestand van Afrikaanse vluchtelingen ook consequent te veel afwezig om door te dringen tot het “bewustzijn van het westen”, aangezien de verhalen amper worden verteld in westers nieuws en media. Op zijn minst worden ze minder vaak gecoverd dan andere humanitaire conflicten in de wereld.
Skarstein vergelijkt hier Syrië met de DRC, waar het aantal mensen dat humanitaire hulp nodig heeft in beide conflicten ongeveer 13 miljoen is. “Veel mensen weten dat niet. Hoe dat komt? Omdat de twee landen enorm verschillende niveaus van internationale berichtgeving hebben gekend.
“Omdat veel Syrische vluchtelingen het Assad-regime via Europa zijn ontvlucht, zijn velen in het Westen gedwongen geconfronteerd met hun benarde situatie. “We zien deze mensen letterlijk over onze drempel komen. Ze getuigen in de media, ze zijn te zien op televisie, online en op sociale media. En wanneer mensen anderen te zien krijgen en hun situatie leren kennen, hebben ze de neiging om te geven en te handelen”, zegt Skarstein.

Toeristenstranden

Ondertussen leiden conflicten in de DRC en andere Afrikaanse landen ertoe dat mensen vaak vluchten naar de buurlanden. “Zij komen niet aan op toeristenstranden. Het oversteken van de ene Afrikaanse grens naar de andere leidt niet tot hetzelfde niveau van zichtbaarheid.”
Door het gebrek aan politieke wil en de povere aandacht in de media, hebben veel Afrikaanse crisislanden het ook moeilijk om toegang te krijgen tot humanitaire fondsen, stelt de NRC. “Voor crisissen die weinig internationale aandacht krijgen en zelden worden genoemd in de media, wordt vaak financiële steun afgewezen, en dus humanitaire hulp”, zegt Skarstein. De DRC is momenteel de op één na laagst gefinancierde grote crisi
s, met minder dan de helft van het nodige budget van 812 miljoen dollar. Sinds het geweld is geëscaleerd in verschillende delen van de DRC in 2015, werden bijna twee miljoen mensen gedwongen hun huizen te verlaten, alleen al in 2017.

Donormoeheid

Een ander probleem is donormoeheid, een fenomeen waarbij de lange duur van een conflict, een zekere gelatenheid bij donoren in de hand werkt en zo de nodige financiering steeds meer bemoeilijkt. “Er zijn jarenlange conflicten, sommige duren zelfs al tientallen jaren. Dit geeft mensen de indruk dat het een hopeloos geval is. Dat moeten we bestrijden”, zegt ze.
Wat kan gedaan worden om de meest verwaarloosde landen toch te helpen? Volgens de NRC is het belangrijk dat donorlanden hun steun bepalen op basis van de behoeften van mensen in plaats van om politieke redenen. Verder benadrukt de mensenrechtenorganisatie ook de rol van de media. “De lijst van verwaarloosde crises moet daarbij als een herinnering dienen.” “Het is niet omdat je mensen niet ziet lijden, dat hun lijden niet minder echt is. Het ontslaat ons niet van onze verantwoordelijkheid om te handelen”, concludeert Skarstein.

De andere landen die dit jaar op de lijst met World’s Most Neglected Displacement Crises staan zijn de Palestijnse gebieden, Myanmar, Jemen, Venezuela en Nigeria.

artikel van de site: dewereldmorgen.be

Nederland moet niet zomaar meedoen 

Gewoon meedoen? Het kabinet staat voor de vraag of het het Britse plan voor een Europees vlootverband in de Straat van Hormuzmoet steunen door hiervoor een Nederlands fregat ter beschikking te stellen. Door dit vlootverband Europeeste noemen wordt het signaal afgegeven dat het iets heel anders betreft dan het Amerikaanse initiatief om Iran met sancties en desnoods geweld op de knieën te dwingen.
Dáár moet Nederland zeker niet aan meedoen, al was het maar omdat wij niet zonder volkenrechtelijk mandaathet Amerikaanse sanctiebeleid moeten faciliteren. Dat sanctiebeleid vindt zijn oorsprong in de unilaterale terugtrekking van de VS uit de nucleaire deal met Iran, die de Nederlandse regering – met de EU – afkeurt. We kunnen immers moeilijk de uitvoering van die terugtrekking steunen en de terugtrekking zelf afkeuren.
Dat is ook de ratio van het Britse plan, dat vermoedelijk ook de kabinetswisseling May-Johnson (en de wisseling van ministers van Buitenlandse Zaken Hunt-Raab) overleeft. Je weet het met Boris Johnson, nar van Donald Trump, natuurlijk nooit, maar de Britten schuiven vrijdag immers gewoon aan (zonder de VS) bij het overleg met Iran, Rusland en China en de EU-3 (Frankrijk, Duitsland, VK) om de nucleaire deal te redden. Ook dat wijst niet op een switch naar de Amerikaanse lijn. 
 Of speelt het Verenigd Koninkrijk een dubbelspel en moet Nederland zich achter de oren krabben? In de Britse pers wordt uitgemeten dat een Europese vloot niet zonder Amerikaanse faciliteiten kan, en dat de inbeslagname van de olietanker Grace-1 in feite ook niet zonder Amerikaanse regie kon plaatsvinden. Het Iraanse schip was sinds april door VS-inlichtingendiensten gevolgd en Londen zou een seintje van de NSA gekregen hebben toen tijd en plaats (Gibraltar) geschikt waren. Gibraltar is dan weer de reden dat Spanje niet ingenomen is met de Britse Iranpolitiek. De begin deze maand nog Spaanse minister van Buitenlandse Zaken Josep Borrell is inmiddels aangewezen tot nieuwe buitenlandchef van de EU! 
Lees hele artikel in de NRC van 27/07-2019

spanning in de golfregio

Uit de Volkskrant dd. 14 juni 2019

Volgens de onderzoekers, die vorige week hun bevindingen presenteerden in de VN-Veiligheidsraad, zijn er meerdere goed getrainde teams ingezet. De duikers zorgden ervoor dat de aangebrachte springlading binnen een uur explodeerde. Opvallend genoeg wezen deze experts niet naar Iran als de boosdoener. Dit duidt erop dat ze niet voldoende bewijs hadden tegen Teheran. Wel zeiden ze dat de sabotage zeer waarschijnlijk het werk is geweest van een ‘staatsorgaan’.
De Saoedische VN-ambassadeur wees na afloop van de Veiligheidsraad-zitting wel naar Teheran. Twee van de vier tankers waren van Saoedi-Arabië. Iran en Saoedi-Arabië vechten al jaren een machtsstrijd uit in Jemen, waar een bloedige burgeroorlog woedt.

Lees het hele artikel

---

Iran waarschuwen is de wereld op zijn kop.

door Ko Colijn (defensiedeskundige verbonden aan Clingendael),  10 mei
Geopolitiek De VS stapten uit het internationale akkoord, niet Iran, schrijft Ko Colijn. Ga niet mee in Amerikaanse confrontatiepolitiek. Onder aanvoering van het vliegdekschip de Abraham Lincoln en B-52 bommenwerpers is sinds vorige week zondag op last van het Witte Huis (niet het Pentagon) een vliegkampeskader naar de Rode Zee gedirigeerd. Iran is gewaarschuwd dat zij in actie komen als Amerikaanse soldaten een haar wordt gekrenkt.

Maar dat ‘alarm’ wordt alweer betwijfeld. De verjaardag van de Amerikaanse terugtrekking uit de atoomdeal met Iran is een betere verklaring voor het oplopen van de spanning. De VS willen Iran definitief dwingen tot stopzettting van het nucleaire programma, verlenen geen uitzonderingen meer aan landen die toch nog Iraanse olie importeren, eisen dat Europa niet langer kool en geit spaart, en Iran zelf wil ook dat Europa kleur bekent. De VS zetten de kwestie op scherp om de Iraanse olie-export tot nul te dwingen. Dat houdt de olieprijs hoog, een eis van de Emiraten en Soedi-Arabië aan Trump, omdat zij een groot deel van het langverwachte vredesplan-Kushner (voor het Israëlisch-Palestijnse conflict)zullen betalen uit olie-inkomsten. Nationaal Veiligheidadviseur John Bolton is uit op regime change in Teheran, Trump zegt slechts op een telefoontje (lees: capitulatie) van de ayatollahs te wachten. Europa dacht met Instex, een instrument voor betalingsverkeer, nog een trucje te hebben om handel te blijven drijven met Iran, de VS zand in de ogen te strooien, en de deal overeind te houden. Maar Europa zit met de handen in het haar.

Voorgedragen journalisten voor de tweejaarlijkse ereprijs “Journalist voor de Vrede” in 2018

(alfabetische volgorde)

Floortje Dessing,  programma “Terug naar Syrië

Ana van Es, over Turkije

Frederike Geerdink, verschillende reportages over Turkije

Annemarie Kas, reportages over Indonesië en Myanmar

Gert Van Langendonck, reportages over N.Afrika en MO

Carolien Roelants, artikelen over MO

Rudi Vranckx, over mensen in oorlogsgebieden

De ereprijs voor de “Journalist voor de Vrede” wordt elke twee jaar door het Humanistisch Vredesberaad toegekend aan een journalist, programmamaker, publicist of cartoonist in het Nederlandse taalgebied die door onafhankelijke, objectieve en kritische berichtgeving bijgedragen heeft tot een cultuur van vrede en rechtvaardigheid.

Eerder is de prijs toegekend aan Stan van Houcke, Anja Meulenbelt, Mohammed Benzakour, Ramsey Nasr, Koert Lindijer, Arnold Karskens, Minka Nijhuis, Huub Jaspers, Nicole le Fever, Gie Goris, Jan Eikelboom en Sinan Can

Prijsuitreiking: zondag 9 september 2018 in Enschede

zie voor meer informatie de rubriek “Journalist voor de Vrede” elders op deze website.

 

Israëlische militairen doden 55 Palestijnen aan grens Gaza

Uit de Volkskrant van 18-05-2018

Bij de grootste Palestijnse demonstraties sinds het begin van de ‘Mars van Terugkeer’ richtte het Israëlische leger maandag in Gaza een slachting aan. Scherpschutters doodden 55 betogers. Meer dan 2770 Palestijnen raakten gewond.

14 mei gaat de geschiedenis in als een inktzwarte datum waarop Israël een huiveringwekkend bloedbad aanrichtte in Gaza.Mondoweiss

Zoals alom gevreesd liepen de demonstraties van maandag uit op een ongekend bloedbad. De dag waarop Israël zeventig jaar bestond en de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem werd geopend, was vooraf aangeduid als de culminatie van de demonstraties die de Palestijnen sinds 30 maart in Gaza organiseren onder de noemer ‘Grote Mars van Terugkeer’. Dinsdag wordt met evenveel vrees tegemoet gezien.

https://rightsforum.org/nieuws/israelische-militairen-doden-55-palestijnen-aan-grens-gaza

BEIROET

Het Yarmouk-kamp in Syrië gaf vele Palestijnen de kans een nieuw leven op te bouwen na hun vlucht uit Palestina. 70 jaar later zijn het hun nakomelingen die zijnweggejaagd. Terwijl ze toezien hoe hun huizen worden vernietigd, ervaren ze hun huidige kamp in Libanon als ‘een grote vernedering’.

ANA VAN ES uit De Volkskrant dd 28-04-2018

Met leed zien Palestijnen in Libanon hoe het Syrische leger hun geliefde Yarmouk-kamp bij Damascus kapot bombardeert. En dat terwijl veel van hen al eerder zijn gevlucht. Eerst verdreven uit Palestina, nu ook uit Syrië.

Het is niet gebruikelijk dat een Palestijn de kwestie Palestina liever laat rusten. Maar wel als je, zoals Sabah, een leven hebt kunnen opbouwen in Yarmouk, een enorm Palestijns kamp in het zuiden van de Syrische hoofdstad. Yarmouk is waarschijnlijk het enige vluchtelingenkamp ter wereld waar de inwoners nooit meer weg wilden En nu woont Sabah met haar kinderen en kleinkinderen in buurland Libanon, in het Palestijnse vluchtelingenkamp Shatila, in het zuiden van Beiroet. Ze is in VN-jargon een doublérefugee, een vluchteling voor de tweede keer, zoals meer dan de helft van de Palestijnen in Syrië: eerst verdreven uit Palestina, nu ook uit kampen als Yarmouk.

Lees het hele verslag.

Er mag dan de afgelopen 70 jaar geen grootschalige oorlog hebben gewoed, dat biedt geen garantie voor de toekomst. De kans op een groot conflict is net zo groot als hij altijd is geweest, zegt een Amerikaanse statisticus.

COR SPEKSNUDER, uit de Volkskrant van 27 maart 2018

Steven Pinker Hoogleraar psychologie die wel gelooft dat de mens vreedzamer wordt. In het grootste deel van de wereld zijn generaties opgegroeid zonder dat ze een oorlog hebben meegemaakt. Wetenschappers vragen zich af hoe duurzaam deze periode van relatieve vrede is. Is de mensheid na de Tweede Wereldoorlog definitief een vreedzamer weg ingeslagen? Of stevenen we af op een volgende grote oorlog met tientallen miljoenen doden?

Ze wordt de ‘langdurige vrede’ genoemd: de periode na 1945 waarin de wereld, vergeleken met de decennia daarvoor, weinig grootschalige oorlogen heeft gekend. Al is oorlogsgeweld allerminst uitgebannen. De Amerikaanse computerwetenschapper Aaron Clauset (Universiteit van Colorado), die onderzoek doet naar complexe sociale en biologische systemen, wakkerde onlangs het debat aan met een publicatie in Science Advances. Hij onderwierp cijfers over oorlogen tussen 1823 en 2003 aan een statistische analyse. Zijn conclusie: uit de statistieken blijkt dat de kans op het uitbreken van een oorlog tussen staten niet meetbaar is veranderd. Er is dus geen trend richting vrede.

Lees het hele artikel

Het Israëlische leger schiet met scherp op Palestijnse journalisten die duidelijk als zodanig herkenbaar zijn. Zes journalisten werden neergeschoten tijdens het doen van hun werk. Allen droegen ze veiligheidsvesten waar met koeienletters ‘PRESS’ op stond. Yasser Murtaja, een fotojournalist van 31, overleed aan zijn verwondingen nadat hij door een kogel in zijn buik werd getroffen. Het Israëlische leger houdt vol dat de beschietingen zorgvuldig en doelmatig zijn, maar kon niet direct uitleggen hoe het kon dat zes journalisten zijn neergeschoten.

Sinds het begin van de protesten bij het grenshek in de Gaza-strook zijn er al 31 Palestijnse slachtoffers gevallen, onder wie kinderen. Duizenden anderen raakte gewond. Aan Israëlische zijde is voor zover bekend niemand gewond geraakt. Hoewel Israël spreekt van gecoördineerde rellen georganiseerd door Hamas, zijn de protesten grotendeels vreedzaam van aard. Enkele jongens vooraan gooiden met stenen en molotov cocktails, of probeerden het hek te beschadigen, maar het leeuwendeel van de demonstranten bestaat uit mannen, vrouwen en kinderen die met hun aanwezigheid aandacht proberen te vragen voor de situatie in Gaza.

bronnen: https://joop.bnnvara.nl/nieuws/journalist-doodgeschoten-israelische-scherpschutters   en: https://rightsforum.org/

Honderdduizenden scholieren protesteren tegen wapengeweld VS

Indrukwekkende taferelen van protest en vastberadenheid 14 maart (https://joop.bnnvara.nl) en gisteren (NRC 26/03-2018) in de Verenigde Staten, waar door het hele land meer dan duizend scholierendemonstraties georganiseerd zijn tegen het zinloze wapengeweld dat jaarlijks duizenden slachtoffers maakt.

Leerlingen organiseerden stille ‘walk outs’ maar ook grote demonstraties waarbij jongeren met leuzen en spandoeken oproepen tot betere regulering van wapenbezit in de VS. Op een aantal scholen werd het leerlingen nadrukkelijk verboden om deel te nemen aan de protesten, desalniettemin liepen ze op veel plaatsen in groten getale de school uit. Aanleiding voor het massale protest is de recente ‘mass schooting’ in Parkland Florida, waarbij 17 leerlingen en docenten omkwamen. Nadat de politiek zich opnieuw niet bereid toonde om maatregelen te nemen, besloten de leerlingen het heft in eigen handen te nemen en zelf te gaan vechten voor verandering.

Uit NRC 26-03-2018

Trump geeft geen duimbreed toe

Afgelopen maand wist de protestbeweging veel te bereiken. Voor het eerst sinds vóór de eeuwwisseling oordelen meer Amerikanen negatief dan positief over de wapenlobby NRA, bleek afgelopen week uit een peiling van The Wall Street Journal en NBC. Zo’n vijftien grote bedrijven kondigden aan de banden met de NRA verbreken, enkele winkelketens verhoogden de leeftijdsgrens voor de aanschaf van een semi-automatisch wapen.

Maar hoewel sommige Amerikaanse staten, waaronder Florida, maatregelen hebben genomen, geven het Witte Huis en het door Republikeinen gedomineerde Congres voorlopig geen duimbreed toe. De president bracht zaterdag golfend door en liet niets van zich horen. Vrijdag tekende Trump een begrotingswet waarin alleen een kleine aanscherping op achtergrondcontroles bij wapenaankoop is opgenomen. Van maatregelen die kort na recente schietpartijen werden opgeworpen, zoals een verbod op bump stocks of de verhoging van de leeftijdsgrens voor de aanschaf van semi-automatische wapens, wordt in het Congres niet meer gerept.

NRA-tactiek

De scholieren van Parkland komen in hun speeches steeds weer terug op de miljoenen die Donald Trump en Republikeinse politici aannemen van de NRA. Maar de invloed van de wapenlobby reikt verder dan die donaties, die lang niet zo groot zijn als die van bijvoorbeeld Wall Street of de farmaceutische industrie.

Belangrijker is de mate waarin voor de radicale achterban wapenbezit in het stemhokje de enige, allesbepalende kwestie is. Juist deze gemotiveerde kiezers komen op in de primaries en bij de tussentijdse verkiezingen in november. Toen David Hogg zaterdag zei „wij zullen dit tot dé verkiezingskwestie maken”, echode hij in feite de NRA-tactiek sinds jaren.

DRUK OP DE PERSVRIJHEID

In de Filippijnen staat de persvrijheid onder grote druk. Rappier (een digitale nieuwskrant) hoorde dat haar NGO registratie ongeldig was omdat de groep in Amerikaanse handen zou zijn. Hun journalisten worden nu geweerd bij persconferenties van de overheid.

Ook de populaire familiezender ABS-CBN zou mogelijk geen

nieuwe zendvergunning in 2020 krijgen wegens ongewenste uitlatingen over de regering. Zoals kritiek op de onrechtmatige moorden, de noodtoestand op Mindanao en de oorlog tegen de moslim onafhankelijkheidsbeweging. Deze veel bekeken zender werd al eerder verboden en uit de lucht gehaald to

en de vorige president de noodtoestand uitriep, men vreest voor een herhaling. Daarnaast wordt de Da/7y Inquierer, een landelijke krant, onder druk gezet indien haar berichtgeving niet wordt gematigd. Sinds 1986 zijn er 177 journalisten vermoord of verdwenen (https://www.hrw.org/world-report/2018/countrv-chapters/philippines)

Lees verder