Verdronken migranten

De verdronken migranten liggen anoniem in het dorre landschap

Migratieroute — Reportage: collectief trauma

In het Tunesische stadje Zarzis, vlak bij Libië, zijn de laatste jaren honderden lichamen van migranten aangespoeld. Chamseddine Marzoug verzorgt de naamloze doden op een macabere begraafplaats – en maakt zich kwaad over de rol van Europa.
CARLIJNE VOS De Volkskrant 17/02-2021.

De aarden grafheuveltjes vallen nauwelijks op in het door struiken en onkruid omsloten weiland, maar op elke heuvel blijkt een steen of scherf te liggen met een nummer erop. De enige herkenning voor het geval familie ooit naar hun verloren zonen of dochters komt zoeken. Tot die tijd zorgt Chamseddine Marzoug voor wat ‘liefde en waardigheid’ voor de doden, vertelt hij als hij met een waterfles de armetierige bloemen bewatert die hij op sommige van de anonieme graven heeft geplant.
Ruim vierhonderd verdronken migranten liggen begraven in het dorre landschap buiten het Tunesische Zarzis, een stoffig stadje vlak aan de grens met Libië. Langs de weg staan tientallen stalletjes met jerrycans goedkope benzine en diesel uit Libië – voor smokkelaars gelden de coronareisbeperkingen blijkbaar niet. Hier, aan de stranden van Zarzis, zijn de afgelopen jaren honderden lichamen aangespoeld van migranten die in buurland Libië op een wankel bootje zijn gestapt met bestemming Europa. De zeestroming bracht de lijken, maar ook vaak de rubberen bootjes met nog levende mensen in nood in de Tunesische viswateren. De vissers in Zarzis hebben er een collectief trauma aan overgehouden.

Ruim vierhonderd verdronken migranten liggen begraven in het dorre landschap buiten het Tunesische Zarzis, een stoffig stadje vlak aan de grens met Libië. Langs de weg staan tientallen stalletjes met jerrycans goedkope benzine en diesel uit Libië – voor smokkelaars gelden de coronareisbeperkingen blijkbaar niet. .

Marzoug, een gepensioneerde visser, heeft zelf talloze levenloze lichamen gevonden voordat hij in 2011 bij de gemeente een stuk grond wist los te peuteren om ze een waardig graf te geven. Sindsdien verzorgt hij de anonieme doden op zijn macabere begraafplaats alsof het zijn eigen verloren kinderen zijn – zijn twee zoons zijn ook zo naar Italië vertrokken.

‘Ergens hebben zij familie die om ze rouwt, maar zij kunnen hier niet zijn’, mijmert hij boven het graf van Rose Marie, de 28-jarige Nigeriaanse die als enige een naam heeft omdat haar man de scheepsramp wel kon navertellen.

Lees het hele artikel

Comments are closed.