De angst voor de ander is deze week verdwenen in Libanon uit NRC van 26/10-2019 Gert van Lanngendonck
Nogal wat Libanezen hebben de voorbije week opgemerkt dat de burgeroorlog eigenlijk nooit is opgehouden. Veel politici zijn voormalige krijgsheren die nu in maatpak in het parlement zetelen, waar zij bijzonder goed voor zichzelf hebben gezorgd.
Niet alleen behoren ze tot de bestbetaalde parlementariërs ter wereld, zij hebben ook hun belangen verankerd. Dat de Libanese kustlijn bijna volledig geprivatiseerd is, komt bijvoorbeeld doordat krijgsheren die tijdens de burgeroorlog illegaal hebben volgebouwd. Eenmaal in het parlement hebben ze alle pogingen om die situatie recht te zetten, geblokkeerd. De politici moeten het hebben zien aankomen. Het installeren van de elektriciteitsmeters moest wellicht de pijn verzachten van het pakket besparingen die nodig waren om 11 miljard dollar aan internationale leningen binnen te halen. Maar het was too little too late. Uiteindelijk was het de aankondiging van een belasting op WhatsApp-gesprekken die vorige week de emmer deed overlopen.
De Libanezen hebben sindsdien iets gedaan wat zij zelf altijd voor onmogelijk hadden gehouden: zij hebben over de sektarische, sociale en politieke breuklijnen heen het corrupte politieke systeem de wacht aangezegd dat zij decennialang zelf mee in stand hebben gehouden. Want al die corruptie was nooit mogelijk geweest als Libanon niet gevangen zat in het keurslijf van zijn sektarisch bestuurssysteem.
Het is bijzonder moeilijk een systeem te veranderen als de staat grotendeels afwezig is. Het verklaart waarom de burgerbeweging die bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen in Beiroet succes heeft geboekt, niet is doorgebroken tijdens de laatste parlementsverkiezingen. Als je voor van alles moet gaan bedelen bij de eigen politici, waar kun je dan terecht als je die politici wegstemt?
Over die angst hebben de Libanezen zich de afgelopen week heen gezet. Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe gigantisch dat is. Dit is een land waar de verschillende religies grotendeels naast elkaar leven. Veel christenen komen nooit in soennitische of sjiitische wijken. Omgekeerd: toen ik in het christelijk dorp waar ik woon stoelen liet leveren uit een sjiitische wijk in Beiroet, hadden de leveranciers vuurwapens bij zich en wisten ze niet hoe snel ze weer weg moesten zijn.
Lees het hele artikel
