LIBISCHE TROEPEN VECHTEN TEGEN STRIJDERS VAN HAFTAR IN DE REGIO SALAHADDIN. 

Het conflict in Libië heeft een nieuwe wending gekregen sinds de Turkse premier Erdogan zich ermee bemoeit. De voorheen kwakkelende Libische premier Sarraj wint terrein, al lijkt het einde van de oorlog nog niet in zicht.
Uit een artikel van ANA VAN ES, de Volkskrant van 20/05-2020
Met Turkse steun lijkt de Libische premier Fayez al Sarraj onverwacht aan de winnende hand in zijn land. Hij rukt op langs de grens met Tunesië, terwijl de troepen van zijn rivaal zich terugtrekken uit de hoofdstad Tripoli.

Het olierijke Libië is sinds de val van alleenheerser Moammar Kadhafi in 2011 in de greep van een slepende strijd om de macht. Maar waar die vroeger vooral werd uitgevochten door Libiërs zelf, zijn het tegenwoordig buitenlandse spelers die de uitkomst bepalen. ‘De drijfveren van de huidige oorlog zijn buitenlands,’ zegt Jalel Harchaoui, Libië-expert bij denktank Clingendael.

De Turkse president Recep Tayyip Erdogan wil zijn positie in het Middellandse Zee-gebied versterken. Bovendien is Erdogan geïnteresseerd in onderzeese gasvelden ten noorden van Libië. Geavanceerde drones en andere moderne wapens zijn daarom sinds begin dit jaar vanuit Turkije verscheept naar Sarraj in Tripoli. Erdogan leverde hem ook duizenden huurlingen.
Sarraj, de door de VN aangewezen premier van Libië die al jaren wankelt, blijkt dankzij de Turkse steun opgewassen tegen de troepen van Khalifa Haftar, zijn tegenstander uit de oostelijke stad Benghazi met wie hij sinds vorig jaar in oorlog is. Haftar wordt op zijn beurt gesteund door de Verenigde Arabische Emiraten.

De Europese Unie stelt officieel dat militair ingrijpen in Libië ‘geen oplossing’ biedt. Om de smokkel van wapens naar het land te stoppen, heeft de EU onlangs een nieuwe militaire operatie afgekondigd in de Middellandse Zee, genaamd Irini. Het zou moeten gaan om een ‘duidelijke bijdrage om vrede te bevorderen’ in Libië. In de praktijk lijkt de nieuwe EU-missie echter vooral een poging om de Turkse wapenleveranties aan Sarraj te blokkeren, terwijl die aan Haftar ongehinderd kunnen passeren. De EU controleert namelijk alleen schepen en geen vliegtuigen. ‘Haftar krijgt zijn wapens uit de Emiraten per vrachtvliegtuig’, zegt Harchaoui. ‘Europa kijkt niet naar deze vliegtuigen.’
Lees het hele artikel van Ana van Es

Annexatie bezet gebied mag niet, maar wat kan het schelen
naar een artikel van Carolien Roelants uit het NRC dd 18/05-2020

Het coalitieakkoord tussen Netanyahu’s Likud en Benny Gantz’ Blauw en Wit zegt dat de annexatie per 1 juli door de premier aan het kabinet kan worden voorgelegd, en vervolgens voor goedkeuring aan het parlement. En dat is vóór. Want ‘Land van Israël’.
Netanyahu heeft de laatste tijd herhaaldelijk annexatie van delen van de Westelijke Jordaanoever aangekondigd, in overeenstemming met president Trumps ‘Akkoord van de Eeuw’ voor Israël en de Palestijnen. (kaart Uitpers 2015)

Dat plan geeft Israël 30 procent van de Westelijke Jordaanoever, en de Palestijnen brokjes daartussenin die ze dan een staat mogen noemen. In januari bijvoorbeeld zei Netanyahu dat als hij weer premier werd, zijn regering „onmiddellijk” de Jordaanvallei en alle Israëlische nederzettingen zou annexeren. Maar dat was vóór de (derde en laatste) verkiezingen, en u en ik weten wat verkiezingsbeloften betekenen. Dus de vraag is nu: doet hij het of doet hij het toch niet?
Waarom heeft Netanyahu eigenlijk niet al eerder nederzettingen en/of de Jordaanvallei geannexeerd? Annexatie van veroverd gebied is in strijd met het internationaal recht. Dat is vastgelegd in het VN-Handvest (1945) en later bevestigd in resoluties 242 (1967) en 338 (1973) van de VN-Veiligheidsraad die aan de basis liggen van de tweestatenoplossing van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Maar vooral omdat het niet mocht van de Amerikaanse bondgenoot.
De Amerikaanse bondgenoot heet nu Trump. Hij erkende in 2017 Jeruzalem als hoofdstad van Israël, inclusief bezet Oost-Jeruzalem dat de Palestijnen als hun hoofdstad claimen, hij erkende de annexatie van de bezette Syrische Golan, en schrapte het adjectief ‘bezet’ in officiële publicaties over Israël en de (bezette) gebieden. Netanyahu kon zijn gang gaan.

Maar minister van Buitenlandse Zaken Pompeo klonk woensdag tijdens een snel bezoek aan Israël opeens voorzichtig. Tegen de krant Israel Hayom zei hij de Israëlische leiders te hebben gemaand niets overhaast te doen maar „zich ervan te vergewissen dat de stap op de juiste manier wordt uitgevoerd en een uitkomst oplevert in overeenstemming met de vredesvisie” van Trump.

De Palestijnse president Abbas heeft aangekondigd alle akkoorden met Israël en de VS in de prullenbak te gooien als Netanyahu echt gaat annexeren. Maar daarmee heeft hij zo vaak gedreigd. De EU waarschuwt, maar ja, EU. De Arabische Liga is boos maar wie kan dat nou wat schelen. Maar de grote woede van de Jordaanse koning Abdullah doet er wél toe. Hij waarschuwde vorige week voor „enorm conflict” met zijn koninkrijk als Netanyahu zijn plan doorzet. Vergeet niet, Abdullah regeert een Palestijnse meerderheid en een slechte economie. In uiterste nood zou hij zijn vredesverdrag met Israël kunnen opzeggen.

Juli wordt het niet, denk ik. Maar van uitstel komt geen afstel. Trump biedt Netanyahu immers een kans uit duizenden om de tweestatenoplossing definitief de nek om te draaien – en een grote stap te zetten naar één apartheidsstaat.
Lees het artikel Carolien Roelants.

COVID-19-pandemie illustreert dat er geen plaats is voor kernwapens op de wereld

De wereldwijde impact van de recente COVID-19-pandemie illustreert dat er geen plaats is voor kernwapens op de wereld.
Wetenschappers hebben decennia lang gewaarschuwd voor de grote gevolgen van een wereldwijde pandemie, en zij werden genegeerd. Opnieuw luiden wetenschap en samenleving de noodklok tegen kernwapens.

De wereldwijde pandemie heeft aangetoond hoe onvoorbereid we zijn om met een catastrofe op wereldschaal om te gaan.  
De kernwapendreiging levert geen vergelijkbare crisis op. De gevolgen van een kernexplosie zijn in één klap desastreus. Herstellen van een kernoorlog is onmogelijk. Kernwapens laten geen curve zien die gaat afvlakken. Onze enige optie hierbij is preventie.

11mei 2020,  was het precies 25 jaar geleden dat het Non-ProliferatieVerdrag (NPV), dat het bezit van kernwapens beperkt, voor onbepaalde tijd werd verlengd. Daarom kwamen 80 internationale maatschappelijke organisaties, waaronder de NVMP,  tot een oproep aan staten die het NPV hebben ondertekend. 
zie ook “JOINT STATEMENT FROM CIVIL SOCIETY TO THE STATES PARTIES OF THE NUCLEAR NON-PROLIFERATION TREATY”