Zes Afrikaanse conflicten vergeten door media en politiek maandag 18 juni 2018

door Wil Higginbotham IPS

Conflict heeft miljoenen mensen in Afrika op de vlucht doen slaan. De Noorse Vluchtelingenraad (NRC) doet een oproep: “Deze mensen worden te vaak vergeten, zowel door de politiek als door de media”.
De boodschap van de NRC werd gelanceerd in het kader van de publicatie van hun jaarlijkse lijst van meest verwaarloosde crises die ertoe leiden dat getroffenen ontheemd geraken.
“Het is een triest patroon dat we opnieuw zien dat de crises op het Afrikaanse continent zelden de mediakoppen halen of op de agenda’s van het buitenlands beleid komen voor het te laat is”, zegt secretaris-generaal van de Noorse Vluchtelingenraad Jan Egeland.

Zes Afrikaanse crises

Uit de resultaten van dit jaar blijkt dat zes van de tien meest verwaarloosde conflicten zich situeren in Afrika. De Democratische Republiek Congo (DRC) – waar jarenlange burgeroorlog meer dan vijf miljoen mensen heeft verdreven – staat bovenaan de lijst.
De top vijf wordt vervolledigd door Zuid-Soedan, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Burundi en Ethiopië.   “Wij – het Westen – zijn goed in een oogje dichtknijpen als er weinig geopolitieke belangen voor ons inzitten”, zegt NRC-woordvoerder Tiril Skarstein.

Politiek gewin

“De landen op de lijst worden vaak als minder belangrijk beschouwd op strategisch vlak. Daarom is er geen internationaal belang bij het vinden van een oplossing”, zegt ze. Skarstein legt uit dat in sommige landen het tegenovergestelde waar is. Daar zijn veel actoren met tegenstrijdige politieke belangen die deelnemen aan het conflict. “Dat is bijvoorbeeld het geval voor Jemen en Palestina, waar politiek gewin voor het leven van burgers komt te staan.” Het gebrek aan politieke wil om tot een oplossing te komen is een van de drie criteria waarop een crisis wordt gemeten en uiteindelijk de lijst van de NRC haalt.

Media

Volgens de NRC is de toestand van Afrikaanse vluchtelingen ook consequent te veel afwezig om door te dringen tot het “bewustzijn van het westen”, aangezien de verhalen amper worden verteld in westers nieuws en media. Op zijn minst worden ze minder vaak gecoverd dan andere humanitaire conflicten in de wereld.
Skarstein vergelijkt hier Syrië met de DRC, waar het aantal mensen dat humanitaire hulp nodig heeft in beide conflicten ongeveer 13 miljoen is. “Veel mensen weten dat niet. Hoe dat komt? Omdat de twee landen enorm verschillende niveaus van internationale berichtgeving hebben gekend.
“Omdat veel Syrische vluchtelingen het Assad-regime via Europa zijn ontvlucht, zijn velen in het Westen gedwongen geconfronteerd met hun benarde situatie. “We zien deze mensen letterlijk over onze drempel komen. Ze getuigen in de media, ze zijn te zien op televisie, online en op sociale media. En wanneer mensen anderen te zien krijgen en hun situatie leren kennen, hebben ze de neiging om te geven en te handelen”, zegt Skarstein.

Toeristenstranden

Ondertussen leiden conflicten in de DRC en andere Afrikaanse landen ertoe dat mensen vaak vluchten naar de buurlanden. “Zij komen niet aan op toeristenstranden. Het oversteken van de ene Afrikaanse grens naar de andere leidt niet tot hetzelfde niveau van zichtbaarheid.”
Door het gebrek aan politieke wil en de povere aandacht in de media, hebben veel Afrikaanse crisislanden het ook moeilijk om toegang te krijgen tot humanitaire fondsen, stelt de NRC. “Voor crisissen die weinig internationale aandacht krijgen en zelden worden genoemd in de media, wordt vaak financiële steun afgewezen, en dus humanitaire hulp”, zegt Skarstein. De DRC is momenteel de op één na laagst gefinancierde grote crisi
s, met minder dan de helft van het nodige budget van 812 miljoen dollar. Sinds het geweld is geëscaleerd in verschillende delen van de DRC in 2015, werden bijna twee miljoen mensen gedwongen hun huizen te verlaten, alleen al in 2017.

Donormoeheid

Een ander probleem is donormoeheid, een fenomeen waarbij de lange duur van een conflict, een zekere gelatenheid bij donoren in de hand werkt en zo de nodige financiering steeds meer bemoeilijkt. “Er zijn jarenlange conflicten, sommige duren zelfs al tientallen jaren. Dit geeft mensen de indruk dat het een hopeloos geval is. Dat moeten we bestrijden”, zegt ze.
Wat kan gedaan worden om de meest verwaarloosde landen toch te helpen? Volgens de NRC is het belangrijk dat donorlanden hun steun bepalen op basis van de behoeften van mensen in plaats van om politieke redenen. Verder benadrukt de mensenrechtenorganisatie ook de rol van de media. “De lijst van verwaarloosde crises moet daarbij als een herinnering dienen.” “Het is niet omdat je mensen niet ziet lijden, dat hun lijden niet minder echt is. Het ontslaat ons niet van onze verantwoordelijkheid om te handelen”, concludeert Skarstein.

De andere landen die dit jaar op de lijst met World’s Most Neglected Displacement Crises staan zijn de Palestijnse gebieden, Myanmar, Jemen, Venezuela en Nigeria.

artikel van de site: dewereldmorgen.be

Nederland moet niet zomaar meedoen 

Gewoon meedoen? Het kabinet staat voor de vraag of het het Britse plan voor een Europees vlootverband in de Straat van Hormuzmoet steunen door hiervoor een Nederlands fregat ter beschikking te stellen. Door dit vlootverband Europeeste noemen wordt het signaal afgegeven dat het iets heel anders betreft dan het Amerikaanse initiatief om Iran met sancties en desnoods geweld op de knieën te dwingen.
Dáár moet Nederland zeker niet aan meedoen, al was het maar omdat wij niet zonder volkenrechtelijk mandaathet Amerikaanse sanctiebeleid moeten faciliteren. Dat sanctiebeleid vindt zijn oorsprong in de unilaterale terugtrekking van de VS uit de nucleaire deal met Iran, die de Nederlandse regering – met de EU – afkeurt. We kunnen immers moeilijk de uitvoering van die terugtrekking steunen en de terugtrekking zelf afkeuren.
Dat is ook de ratio van het Britse plan, dat vermoedelijk ook de kabinetswisseling May-Johnson (en de wisseling van ministers van Buitenlandse Zaken Hunt-Raab) overleeft. Je weet het met Boris Johnson, nar van Donald Trump, natuurlijk nooit, maar de Britten schuiven vrijdag immers gewoon aan (zonder de VS) bij het overleg met Iran, Rusland en China en de EU-3 (Frankrijk, Duitsland, VK) om de nucleaire deal te redden. Ook dat wijst niet op een switch naar de Amerikaanse lijn. 
 Of speelt het Verenigd Koninkrijk een dubbelspel en moet Nederland zich achter de oren krabben? In de Britse pers wordt uitgemeten dat een Europese vloot niet zonder Amerikaanse faciliteiten kan, en dat de inbeslagname van de olietanker Grace-1 in feite ook niet zonder Amerikaanse regie kon plaatsvinden. Het Iraanse schip was sinds april door VS-inlichtingendiensten gevolgd en Londen zou een seintje van de NSA gekregen hebben toen tijd en plaats (Gibraltar) geschikt waren. Gibraltar is dan weer de reden dat Spanje niet ingenomen is met de Britse Iranpolitiek. De begin deze maand nog Spaanse minister van Buitenlandse Zaken Josep Borrell is inmiddels aangewezen tot nieuwe buitenlandchef van de EU! 
Lees hele artikel in de NRC van 27/07-2019

spanning in de golfregio

Uit de Volkskrant dd. 14 juni 2019

Volgens de onderzoekers, die vorige week hun bevindingen presenteerden in de VN-Veiligheidsraad, zijn er meerdere goed getrainde teams ingezet. De duikers zorgden ervoor dat de aangebrachte springlading binnen een uur explodeerde. Opvallend genoeg wezen deze experts niet naar Iran als de boosdoener. Dit duidt erop dat ze niet voldoende bewijs hadden tegen Teheran. Wel zeiden ze dat de sabotage zeer waarschijnlijk het werk is geweest van een ‘staatsorgaan’.
De Saoedische VN-ambassadeur wees na afloop van de Veiligheidsraad-zitting wel naar Teheran. Twee van de vier tankers waren van Saoedi-Arabië. Iran en Saoedi-Arabië vechten al jaren een machtsstrijd uit in Jemen, waar een bloedige burgeroorlog woedt.

Lees het hele artikel

---

Iran waarschuwen is de wereld op zijn kop.

door Ko Colijn (defensiedeskundige verbonden aan Clingendael),  10 mei
Geopolitiek De VS stapten uit het internationale akkoord, niet Iran, schrijft Ko Colijn. Ga niet mee in Amerikaanse confrontatiepolitiek. Onder aanvoering van het vliegdekschip de Abraham Lincoln en B-52 bommenwerpers is sinds vorige week zondag op last van het Witte Huis (niet het Pentagon) een vliegkampeskader naar de Rode Zee gedirigeerd. Iran is gewaarschuwd dat zij in actie komen als Amerikaanse soldaten een haar wordt gekrenkt.

Maar dat ‘alarm’ wordt alweer betwijfeld. De verjaardag van de Amerikaanse terugtrekking uit de atoomdeal met Iran is een betere verklaring voor het oplopen van de spanning. De VS willen Iran definitief dwingen tot stopzettting van het nucleaire programma, verlenen geen uitzonderingen meer aan landen die toch nog Iraanse olie importeren, eisen dat Europa niet langer kool en geit spaart, en Iran zelf wil ook dat Europa kleur bekent. De VS zetten de kwestie op scherp om de Iraanse olie-export tot nul te dwingen. Dat houdt de olieprijs hoog, een eis van de Emiraten en Soedi-Arabië aan Trump, omdat zij een groot deel van het langverwachte vredesplan-Kushner (voor het Israëlisch-Palestijnse conflict)zullen betalen uit olie-inkomsten. Nationaal Veiligheidadviseur John Bolton is uit op regime change in Teheran, Trump zegt slechts op een telefoontje (lees: capitulatie) van de ayatollahs te wachten. Europa dacht met Instex, een instrument voor betalingsverkeer, nog een trucje te hebben om handel te blijven drijven met Iran, de VS zand in de ogen te strooien, en de deal overeind te houden. Maar Europa zit met de handen in het haar.