Archives for januari2018

Turkije dreigt met invasie in Noord-Syrië

Opleidingsplan VS voor Koerdisch grensleger valt slecht

Het Amerikaanse leger wil een Koerdische grenswacht met tienduizenden soldaten opleiden in Noord-Syrië. Dit leidt tot grote ophef in de regio. Turkije dreigt met een militaire invasie.

Lees meer: Ana van Es, 15 januari 2018,  

Een ‘Border Security Force’ onder Koerdisch commando wordt getraind om in de toekomst Noord-Syrië te gaan beveiligen, heeft het Amerikaanse leger bevestigd. Dit betekent in de eerste plaats dat het Amerikaanse leger voorlopig in Syrië actief blijft, ook na de val van IS-hoofdstad Raqqa. Dit is tegen de zin van Rusland en de Syrische regering in Damascus.
Maar daar denkt de top van het Amerikaanse leger dus anders over. ‘Je kunt niet zomaar naar binnen gaan, een gevecht voeren, een paar bommen gooien en dan weggaan en denken dat het probleem is opgelost’, zegt legergeneraal Joseph Votel tegen persbureau AP.
De ambities voor de nieuwe Koerdische grenswacht zijn groot: uiteindelijk zou dit militieleger moeten uitgroeien tot maar liefst dertigduizend man. Vooralsnog gaat het echter om een kleinschalig initiatief. 230 rekruten zouden op dit moment worden getraind; volgens andere bronnen is dit aantal nog lager.

Lees verder in: Conflictgebieden>Midden Oosten>Syrië

 

Ontwikkelingen in Midden Afrika

Soelaas zoeken in Ambazonia

Zie Koert Lindijer

Gemarginaliseerde Afrikanen zoeken soelaas in afscheiding. In Kenia, Nigeria en Zambia steken separatistische sentimenten opnieuw de kop op. In Cameroun zag dit jaar een afscheidingsbeweging het licht die strijd voor de staat Ambazonia. Net als bij eerdere pogingen tot afscheiding op het door zijn onnatuurlijke grenzen geplaagde continent, leidt het conflict in Cameroun tot vluchtelingen, tot ingesleten standpunten en draconische repressie.

Al decennia slepende onvrede in het Engelssprekende westelijke gedeelte van het verder francofone Kameroen kwam dit jaar tot uitbarsting. President Paul Biya(35 jaar aan de macht) escaleerde het conflict in de afgelopen weken door eerst zijn opposanten in de regio “terroristen” te noemen en vervolgens een militair offensief te beginnen om de nieuwe rebellen uit te roken. De kans dat het conflict zich daardoor juist uitbreidt is aanzienlijk.

Duizenden naar Zuidoost Nigeria gevluchte bewoners van Cameroun vertellen over martelingen, verkrachtingen en executies van burgers door soldaten en politieagenten. De westelijke regio grenst aan een al even instabiele streek in Nigeria waar Nigeriaanse rebellen en criminelen vechten voor een groter aandeel in de olie-inkomsten. Er is dus geen gebrek aan wapens en daarmee bestaat het potentieel voor een grootschaliger conflict.

Lees verder: Conflictgebieden>Afrika>Midden Afrika

Noord Korea; een beschouwing

Noord-Korea: Big Mouth en “little rocket man” (ingekort; voor hele tekst)

In de nacht van 28 op 29 november jl. vuurde Noord-Korea een raket af die het land in de woorden van Kim Jung-un officieel tot kernwapenmacht maakte. Hoe bedreigend is de Noord-Koreaanse bom? En wat kunnen op termijn de gevolgen zijn? Een verkenning vanuit Europees perspectief.

Nu: relatief weinig kwaad

  1. Het Noord-Koreaanse kernwapen is primitief.
  2. Noord-Korea’s elite is niet uit op de aanval, maar op machtsbehoud.
  3. Een atoombom is alleen nuttig als dreig-, chantage- of drukmiddel.

Op termijn: een riskante ontwikkeling

De kans op een kernoorlog tussen de VS en Noord-Korea lijkt ook op termijn vrijwel nul. Het kat en muisspel van dreigen en sancties resulteert waarschijnlijk in uitgebreide onderhandelingen, waarbij ook China zal aanschuiven. Het onvermijdelijk resultaat zal zijn het behoud van een rudimentair atoomwapen door Noord-Korea – en dus verdere uitholling van het wereldwijde systeem van wapenbeheersingsverdragen – en lijfsbehoud voor het regiem.

Een “deal” rond Noord-Korea sorteert nog een belangrijk neveneffect. Potentiële kernwapenlanden – Japan, Iran, Saoedie-Arabië – worden bevestigd in hun overtuiging dat, indien zij bedreigd worden door de VS (en/of in de nabije toekomst: China) het kernwapen ervoor zorgt dat er met hen onderhandeld wordt en voorkomt dat zij worden gemarginaliseerd. Hun inspanningen om kernwapens te verkrijgen zullen daarmee worden gestimuleerd.

Is de Geliefde Leider ontoerekeningsvatbaar?

Bovenstaande analyse gaat uit van een rationeel handelend regiem. In veel media wordt Noord-Korea echter op zijn Amerikaans ge-“framed”. Little rocket man zou waanzinnig zijn, zoals de Iranese ayatollahs. De mogelijkheid zelf door kernbommen vernietigd te worden zou deze duivelse gekken niet afschrikken.

Wat zijn de gevolgen voor Europa?

Noord-Korea houdt China en de VS flink bezig. De VS verschuiven hun aandacht de laatste jaren sowieso al van het trans-Atlantische gebied naar Oost- en Zuidoost-Azië. De veiligheid van Europa wordt in toenemende mate een eigen verantwoordelijkheid. Angela Merkel heeft het Duitse volk daar al attent op gemaakt en de Fransen hebben trouwens nooit anders gedacht.

De discussie over “de bom” van Iran is een goede illustratie van de tegengestelde belangen tussen Europa en de VS. Europa heeft belang bij stabiele economische betrekkingen met Iran, waarbij bovendien economische ontwikkeling de haviken in dat land zal verzwakken. De VS kiest voor confrontatie met de Iranese machthebbers en frustreert de samenwerking Europa-Iran, met name via het financiële sanctieregiem. China dringt zich op via de “nieuwe zijderoute”. Beide machten, VS en China, beginnen elkaar te raken in de Greater Middle-East met Iran als draaischijf. De Europese Unie houdt zich stil, maar dat kan niet zo blijven. Het economisch wurgen van Iran in combinatie met een deal met het zittende Noord-Koreaanse regiem is voor Europa en voor de bevolkingen in die twee landen een feitelijk onacceptabel scenario. Spanningen tussen de EU en de VS in de komende jaren hangen dan ook in de lucht.

Het effect voor Europa van de “nieuwe Koreacrisis” is dat van de drie economische supermachten – Verenigde Staten, China en Europa – de eerste twee hun strategische en militaire resources inzetten in een machtsstrijd ver weg, in Oost-Azië.

Jan Willem Schnerr, 16/12/2017

Noord Afrika

Door Koert Lindijer

Als botten van een ver verleden steken obelisken uit de afgesleten aarde. Getuigen van verloren waarheden en ontspruitende fabels. De wonderbaarlijke obelisken bij Axum in de Ethiopische deelstaat Tigray zijn kolossale grafstenen, elk gehouwen uit één stuk graniet ten tijde van de legendarische koningin van Sheba. 

Vier eeuwen voor Christus werden hier in de hooglanden van Noord-Ethiopië de fundamenten gelegd voor de dynastieën van heersers en krijgsheren. Haile Selassie, de Leeuw van Juda, de laatste keizer in een lange lijn van 257 monarchen, stierf een halve eeuw geleden, maar nog steeds schieten als demonen de contradicties van de keizerrijken de kop op.

In Tigray woedt sinds twee jaar een van de wreedste oorlogen ter wereld, die draait om de controle over het verkruimelde land van de imperialen. Tigray wordt uitgehongerd door de regering van premier Abiy Ahmed in Addis Abeba. Dat leidde ertoe dat bijna alle zeven miljoen Tigreeërs ernstig behoefte aan voedsel hebben, zegt het Wereldvoedselprogramma (WFP). De overheid zette diensten zoals bankieren en telecommunicatie stop in Tigray en haar luchtmacht bombardeerde burgerdoelen, waaronder een ziekenhuis en een kindercrèche. Onderzoek van de VN wijst op oorlogsmisdaden, in het bijzonder door het Ethiopische leger en de strijdkrachten uit buurland Eritrea, die zich mengden in het conflict. Inmiddels is een wankel vredesakkoord gesloten.

UITZONDERLIJK 
Ethiopië is uitzonderlijk. Het was het enige keizerrijk van Afrika en de enige nooit gekoloniseerde staat. Al in de jaren tachtig als ik mijn perskaart kwam ophalen bij het Ministerie van Informatie namen ambtenaren me apart voor een bijscholingssessie. „Door onze geschiedenis, onze orthodox-christelijke cultuur en onze afzondering in de bergen onderscheiden we ons van de rest van Afrika”, onderwezen ze me dan. „Wij zijn trots op onze afkomst, op onze unieke eenheid.”

(gedeelte van het boek: Een wolkenkrabber op de Savanne)Bron: VredesMagazine 2023 nr 1
lees het hele artikel in het PDF bestand

Libië

LIBISCHE TROEPEN VECHTEN TEGEN STRIJDERS VAN HAFTAR IN DE REGIO SALAHADDIN. 

Het conflict in Libië heeft een nieuwe wending gekregen sinds de Turkse premier Erdogan zich ermee bemoeit. De voorheen kwakkelende Libische premier Sarraj wint terrein, al lijkt het einde van de oorlog nog niet in zicht.
Uit een artikel van ANA VAN ES, de Volkskrant van 20/05-2020
Met Turkse steun lijkt de Libische premier Fayez al Sarraj onverwacht aan de winnende hand in zijn land. Hij rukt op langs de grens met Tunesië, terwijl de troepen van zijn rivaal zich terugtrekken uit de hoofdstad Tripoli.

Het olierijke Libië is sinds de val van alleenheerser Moammar Kadhafi in 2011 in de greep van een slepende strijd om de macht. Maar waar die vroeger vooral werd uitgevochten door Libiërs zelf, zijn het tegenwoordig buitenlandse spelers die de uitkomst bepalen. ‘De drijfveren van de huidige oorlog zijn buitenlands,’ zegt Jalel Harchaoui, Libië-expert bij denktank Clingendael.

De Turkse president Recep Tayyip Erdogan wil zijn positie in het Middellandse Zee-gebied versterken. Bovendien is Erdogan geïnteresseerd in onderzeese gasvelden ten noorden van Libië. Geavanceerde drones en andere moderne wapens zijn daarom sinds begin dit jaar vanuit Turkije verscheept naar Sarraj in Tripoli. Erdogan leverde hem ook duizenden huurlingen.
Sarraj, de door de VN aangewezen premier van Libië die al jaren wankelt, blijkt dankzij de Turkse steun opgewassen tegen de troepen van Khalifa Haftar, zijn tegenstander uit de oostelijke stad Benghazi met wie hij sinds vorig jaar in oorlog is. Haftar wordt op zijn beurt gesteund door de Verenigde Arabische Emiraten.

De Europese Unie stelt officieel dat militair ingrijpen in Libië ‘geen oplossing’ biedt. Om de smokkel van wapens naar het land te stoppen, heeft de EU onlangs een nieuwe militaire operatie afgekondigd in de Middellandse Zee, genaamd Irini. Het zou moeten gaan om een ‘duidelijke bijdrage om vrede te bevorderen’ in Libië. In de praktijk lijkt de nieuwe EU-missie echter vooral een poging om de Turkse wapenleveranties aan Sarraj te blokkeren, terwijl die aan Haftar ongehinderd kunnen passeren. De EU controleert namelijk alleen schepen en geen vliegtuigen. ‘Haftar krijgt zijn wapens uit de Emiraten per vrachtvliegtuig’, zegt Harchaoui. ‘Europa kijkt niet naar deze vliegtuigen.’
Lees het hele artikel van Ana van Es